پیش زمینه و هدف: کرایتریاهای تشخیصی ALI و ARDS شامل شروع حاد بیماری، یافته های رادیوگرافی سینه مطابق با انفیلتراسیون دوطرفه ریه و نبود اختلال عملکرد بطن چپ و نسبت Pao2/Fio2 (PF) کمتر یا مساوی 200 برای ARDS و کمتر یا مساوی 300 برای ALI؛ که مورد اخیر نیازمند نمونه گیری تهاجمی خون شریانی هست. Spo2 که توسط دستگاه پالس اکسی متری اندازه گیری می شود و محاسبه نسبت (SF) Spo2/Fio2 را شاید بتوان یک آلترناتیو غیرتهاجمی جایگزین برای نسبت PF در نظر گرفت.مواد و روش کار: در یک مطالعه تحلیلی مقطعی، 70 بیمار مبتلا به ALI و ARDS بستری در PICU بیمارستان کودکان تبریز وارد مطالعه شدند. Spo2 و Pao2 و Fio2 در حداکثر بازه زمانی 5 دقیقه اندازه گیری شد و نسبت SF و PF محاسبه شد و نسبت SF با نسبت PF مقایسه و ارتباط میان آن ها و حد آستانه نسبت SF برای جایگزینی با نسبت PF برای تشخیص ARDS و ALI تعیین شد.یافته ها: در مطالعه انجام شده رابطه نسبت SF با نسبت PF با معادله رگرسیون SF=57+0.61 PF محاسبه شد؛ و نسبت 181 SF و 235 مطابق با نسبت 200 PF و 300 بود. آستانه SF برای 235 ALI بود که دارای 57 درصد حساسیت و 100 درصد اختصاصیت و آستانه PF برای 181 ARDS بود که دارای 71 درصد حساسیت و 82 درصد اختصاصیت بود؛ و جهت جایگزینی SF با P<0.001 PF هست.نتیجه گیری: نسبت SF که مارکر غیرتهاجمی قابل اعتماد جهت جایگزینی با نسبت PF جهت تشخیص ALI و ARDS هست و می توان پالس اکسی متری را جایگزین خون گیری شریانی نمود.

سابقه و هدف: استنشاق سولفور موستارد [Sulfur mustard (HD)] باعث التهاب و آسیب بافت اپی تلیال ریه می گردد. نتایج متفاوتی از استفاده حفاظتی از داروی آمیفوستین [Amifostine (AM)]’ در مقابل HD منتشر شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر محافظتی داروی آمیفوستین در جلوگیری از آسیب های بافت ریه ناشی از HD در موش های صحرایی می باشد.روش بررسی: در این تحقیق تجربی، 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Albino wistar به وزن 200±20 گرم به صورت تصادفی به 4 گروه 5 تایی شامل گروه نرمال سالین (NS)، گروه فقط دارویAM ، گروه HD با دوز 0.25 درصد و گروه محافظت با آمیفوستین [HD+AM] تقسیم شدند. NS و محلول HD به صورت داخل تراشه ای در گروه های مربوط تزریق شدند. گروه های فقط دارو و درمان با AM به مدت 14 روز دارو را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. در پایان، میزان التهاب و مرگ سلولی در بافت ریه به وسیله رنگ آمیزی های تولوئیدین بلو، هماتوکسیلین - ائوزین و TUNEL ارزیابی شده و غلظت گلوتاتیون (GSH) سرم اندازه گیری شد.یافته ها: اختلاف معنی داری بین دو گروه NS و فقط AM مشاهده نشد. آمیفوستین سبب کاهش معنی دار تعداد ماست سل ها در گروه HD+AM در مقایسه با گروه HD شد. میزان خونریزی بافت ریوی در گروه HD به شدت افزایش یافته، در حالی که داروی آمیفوستین توانست از افزایش آن جلوگیری کند. نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار غلظت GSH گروه HD نسبت به گروه NS بود. داروی آمیفوستین از کاهش بیش از حد غلظت GSH نسبت به گروه HD جلوگیری کرد. HD سبب افزایش معنی دار سلول های آپوپتوتیک (AI) در گروه HD در مقایسه با گروه NS شد. همچنین داروی آمیفوستین از بروز AI پارانشیم ریه در مقایسه با گروه HD تا اندازه ای ممانعت کرد.نتیجه گیری: استفاده از آمیفوستین قبل از مواجهه موش های صحرایی آلوده به سولفور موستارد به طور معنی داری از افزایش ماست سل و خونریزی ریوی و میزان آپوپتوز بافت ریوی جلوگیری کرده و از کاهش غلظت GSH سرم تا حد زیادی ممانعت کرد.

پیش زمینه و هدف: سرب (Pb) یک فلز سنگین سمی است که باعث عوارض نامطلوبی بر سلامتی انسان ها و حیوانات می شود. N-استیل سیتیین (NAC) به عنوان یک ترکیب آنتی اکسیدانی، آسیب های بافتی و التهابات را کاهش می دهد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات N-استیل سیتیین بر بیان ژن های IL-10 و TGF-β,در ریه رت های مواجهه یافته با سرب (Pb) بود. مواد و روش کار: در این مطالعه شبه تجربی رت ها به طور تصادفی در پنج گروه شامل 1) کنترل، 2) دوز حاد سرب، 3) دوز حاد سرب+ دوز پیوسته NAC، 4) دوز مزمن سرب و 5) دوز مزمن سرب و دوز پیوسته NAC تقسیم بندی شدند. دوز حاد سرب (70 mg/kg) در روز اول مطالعه، دریافت شد. دوز مزمن سرب (2 mg/kg) و مصرف پیوسته NAC (50 mg/kg) هر روز طی چهار هفته صورت گرفت. N-استیل سیتیین و سرب هردو در آب استریل حل شده و به صورت گاواژ خوراکی در رت ها مصرف شد. آنالیز هیستوپاتولوژی با رنگ آمیزی بافت ها با هماتوکسیلین و ایوزین (H&E) انجام شد. روش qRT-PCR و آزمون های آماری One-Way ANOVA با سطح معنی داری P<0. 05 برای ارزیابی بیان ژن های IL-10 و TGF-β,استفاده شدند. یافته ها: سرب در دوزهای حاد و مزمن باعث التهاب بافتی شد. آنالیز با qRT-PCR، کاهش معنی دار بیان IL-10 و افزایش معنی دار بیان TGF-β,را نشان داد. در حالی که مصرف NAC به همراه سرب، باعث کاهش التهاب، افزایش بیان IL-10 و کاهش بیان TGF-β,در ریه رت ها شد. نتیجه گیری: نتایج ما پیشنهاد می کند که N-استیل سیتیین می تواند از طریق کاهش التهاب از ریه در برابر سمیت سرب، محافظت کند.

هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر سولفورموستارد (Sulfure Mustard) بر آلوئل و پارانشیم ریه و طراحی مدل حیوانی ریه شیمیایی شده می باشد. 78 راس موش نر بزرگ صحرایی سه ماهه از نژاد NMRI به وزن 200±40 گرم به طور تصادفی در 7 گروه انتخاب و دوزهای متفاوتی از سولفور موستارد به 5 گروه آزمایشی به صورت داخل صفاقی تزریق شد. گروه کنترل بدون تزریق و گروه شم فقط حلال (بافر تیرودز) تزریق شد. 5 گروه آزمایشی در 5 دوز مختلف 2.5، 5، 10، 20 و40mg/kg  محلول سولفورموستارد را برای یکبار دریافت کردند و پس از بیست و چهار ساعت و دو هفته و هشت هفته کشته شدند و از ریه سمت راست نمونه گیری شد. نمونه ها پس از فیکس کردن processing پارافینه کردن و بلوک گیری، به صورت سریال با ضخامت پنج میکرون قطع زده شد، سپس برای مطالعه هیستوپاتولوژی با هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی شدند. نتایج این تحقیق نشان می داد که آثار سو سولفورموستارد بر ساختمان آلوئولار و پارانشیم ریه وابسته به دوز است. در طولانی مدت این اثر باقی می ماند. آسیب های وارده به آلوئل در تمام گروه های تجربی نسبت به گروه شاهد و کنترل بیشتر است و کمترین آسیب در دوز2.5 mg/kg  و بیشترین در دوزه 40mg/kg مشاهده شده است و تغییرات پاتولوژیک به صورت خون ریزی، ادم، ارتشاع آماسی در دوزهای بالا بیشتر است. نتایج این تحقیق نشان می داد که موش بزرگ صحرایی مدل مناسبی برای مطالعه اثرات سولفورموستارد در بافت ریه می باشد.

سابقه و هدف: پروکلسیتونین سرم (PCT) نشانگر عفونت باکتریایی است که می تواند تجویز آنتی بیوتیک را کاهش دهد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف مقایسه پروکلسیتونین سرم در بیماران با تشدید حاد COPD و آسم و ارتباط آن با عملکرد ریه و فاکتورهای التهابی انجام پذیرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، بیماران با تشدید حاد آسم (46 نفر) و COPD (23 نفر) مراجعه کننده به بیمارستان کاشانی شهرکرد، در سال 1399، وارد مطالعه شدند و پس از کسب اطلاعات کلینیکی و دموگرافیک، تحت اسپیرومتری قرار گرفته و پروکلسیتونین، ESR، گلبول های سفید و PMN نمونه خون آن ها تعیین شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 19 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بیماران با تشدید COPD و آسم بر حسب سن، جنس، بستری در ICU و درصد FEV1 تفاوت معنی داری داشتند (0/05P<) ولی بر حسب میانگین ESR، WBC و PMN تفاوت معنی داری نداشتند (0/05>P). نتایج PCT مثبت نیز در گروه های آسم و COPD به ترتیب 8/7 و 56/5 درصد بود که تفاوت معنی داری داشت. در آنالیز رگرسیون لجستیک، متغیرهای جنسیت و FEV1 اثر معنی داری بر سطح PCT داشتند (نسبت شانس0/192 و 0/958). استنتاج: پروکلسیتونین در بیماران با تشدید COPD بیش تر از بیماران با تشدید آسم بوده است که نشان دهنده نقش تشدید باکتریایی در COPD می باشد.

مقدمه: ترمبوآمبولی حاد ریه که از ترومبوزهای وریدهای عمقی ناشی می شود یک علت مهم از کار افتادگی و مرگ و میر است. هدف از این بررسی ارزیابی بالینی، اقدامات تشخیصی و به خصوص میزان مرگ و میر ناشی از آن می باشد.روش کار: در یک مطالعه توصیفی، گذشته نگر تعداد 142 بیمار مبتلا به ترمبوآمبولی حاد از ابتدای سال 1382 لغایت 1385 در بیمارستان امام رضا (ع) بخش ریه مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات بالینی، اقدامات تشخیصی (شامل الکتروکاردیوگرافی، سونوگرافی داپلر، اکوکاردیوگرافی، اسکن خونرسانی ریه، رادیوگرافی قفسه سینه)، بیماریهای عوامل زمینه ساز منجر به آمبولی ریه و میزان مرگ و میر در پرسشنامه مخصوص ثبت شد اطلاعات جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزار Spss 11.5 قرار گرفت و از روشهای موجود آمار توصیفی مانند جداول و نمودارها و جدول کراس و کای اسکوئر استفاده شد.نتایج: از 412 بیمار مبتلا به تشخیص قطعی ترومبوآمبولی 79 مرد و 63 زن، محدوده سنی از 20 سال تا 91 بوده است. علایم و نشانه های بالینی به ترتیب شیوع، تنگی نفس 114(80.3%)، سرفه، درد قفسه سینه در 55 مورد (38.7%)، سرفه در 45 مورد (31.7%)، تب 43 مورد (30.3%) ترومبوز عمقی اندام تحتانی راست در 29 مورد (20.4%) و ترومبوز عمقی اندام تحتانی چپ در 25 مورد (17.6%) بوده است. در 142 بیمار مبتلا 109 نفر اسکن خونرسانی با احتمال بالا و در بقیه موارد با اسکن خونرسانی پایین تا متوسط، سونوگرافی داپلر مثبت داشته اند. بررسی و تفسیر اسکن خونرسانی ریه توسط دو نفر متخصص ریه صورت گرفته است. در مورد عوامل خطر و بیماریهای زمینه ساز منجر به آمبولی ریه، از 142 بیمار، 54 نفر سابقه بی حرکتی طولانی مدت یا بستری طی 3 ماه اخیر، 35 نفر سابقه جراحی، 31 نفر سابقه ضربه به اندام تحتانی، 24 نفر سابقه پرفشاری خون، 10 نفر مبتلا به بیماریهای انسدادی مزمن ریه، 19 نفر سابقه سیگار کشیدن، 16 نفر سابقه بیماری ایسکمیک قلبی، 11 نفر سابقه دیابت شیرین، 3 نفر سابقه سرطان، 3 نفر سابقه مصرف قرص ضدحاملگی، 2 نفر سندرم آنتی بادی ضدفسفولیپید و 2 نفر چای مفرط داشته اند. میزان مرگ و میر کلی در رابطه با ترومبوآمبولی ریه 17.6% بوده است.نتیجه گیری: نتایج مشخصات بالینی در این مطالعه مشابه با مطالعات دیگر است، به جز تب که به عنوان چهارمین مشخصه بالینی در این بررسی می باشد. در مورد عوامل خطر منجر به ترومبوآمبولی ریه با توجه به شایعترین عامل که بی حرکتی طولانی در این مطالعه است، برای رفع آن می توان اقدامات لازم پیشگیری را در نظر داشت. اسکن خونرسانی و سونوگرافی داپلر تشخیصی بوده است. میزان مرگ و میر در این مطالعه بالا و دو برابر مطالعات دیگر می باشد که قابل اهمیت است.

مقدمه: ادم ریه یکی از عوارض خطرناک بارداری است. شیوع این مشکل در صورت بروز برخی عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی افزایش می یابد. ادم ریه به دو نوع ادم ریه قلبی و ادم ریه غیرقلبی قابل تقسیم بندی است که هر یک علل و درمان جداگانه ای دارد. مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی فیزیوپاتولوژی بیماری، عوامل دخیل در آن، راه های پیشگیری و روش های تشخیصی و درمانی ادم ریه در بارداری انجام شد.روش کار: در این مطالعه مروری، به منظور یافتن مقالات مرتبط با موضوع ادم ریه در بارداری، پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Cochrane، Embase، Scopus و google scholar با استفاده از کلمات کلیدی pulmonary edema، pregnancy، obstetrics، pre-eclampsia، fluid overload، cardiac failure، tocolytic therapy و pregnancy complication بدون محدودیت زمانی تا سال 2015 جستجو شدند. مقالات مرتبط انتخاب و در نهایت 57مقاله مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: مهم ترین علل ادم ریه در حاملگی شامل: درمان با توکولیتیک ها، اختلالات قلبی زمینه ای، تجویز زیاد مایع داخل عروقی، پره اکلامپسی و عفونت ها می باشد. ادم ریه قلبی نسبت به نوع غیر قلبی در بارداری شیوع بالاتری دارد و شایع ترین زمان آن نیز در چند روز اول پس از زایمان است. تشخیص ادم ریه با استفاده از علائم بالینی، گرافی قفسه سینه و اکوکاردیوگرافی امکان پذیر است. در درمان این نوع ادم، از درمان های کمک تنفسی، کاهش فشارخون با کمک نیتروگلیسرین و استفاده از دیورتیک هایی مانند فروزماید استفاده می شود. درمان ادم ریه غیر قلبی در بارداری نیز معطوف به رفع دلیل زمینه ای و درمان های حمایتی می باشد.نتیجه گیری: با توجه به مکانیسم ایجاد ادم ریه در بارداری، اقدامات پیشگیرانه در جهت کاهش بروز این عارضه در بیماران در معرض خطر بسیار مهم است. در صورت بروز نیز، اقدامات حمایتی و درمانی به موقع می تواند در اغلب موارد باعث نجات بیمار شود.

سابقه و هدف: آسم بیماری تنفسی مزمن و شایعی است که در 20% از مردم جامعه دیده می شود. تاثیر استروییدها در درمان آسم تایید شده است، اما در مورد روش های استفاده از آن اختلاف نظر وجود دارد. لذا مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر درمانی اشکال مختلف کورتیکوستروییدها (خوراکی، تزریقی، استنشاقی) در بیماران مبتلا به آسم حاد مراجعه کننده به یک کلینیک تخصصی ریه در سال 1379 انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی بر روی 120 بیمار مبتلا به حمله آسم در سال 1379 انجام گرفت. بیماران به سه گروه تقسیم شدند؛ گروه اول تحت درمان با کورتون خوراکی، گروه دوم تحت درمان با کورتون تزریقی و گروه سوم تحت درمان با کورتون استنشاقی قرار گرفتند. برای همه بیماران اسپری سالبوتامول نیز از ابتدا تجویز شد. قبل و بعد از درمان از کلیه بیماران اسپیرومتری به عمل آمد و نتایج به دست آمده از اسپیرومتری به صورت کامپیوتری آنالیز و جداول و شاخص های آماری ترسیم و محاسبه شد.یافته ها: از مجموع 120 بیمار مراجعه کننده با حمله حاد آسم، 63 بیمار، مرد (52%) و 57 بیمار، زن (48%) با سن متوسط 39.9 سال بودند. مقایسه % بهبودی FEV1, FEF25-75 و FVC در بیماران تحت درمان با کورتون خوراکی و تزریقی اختلاف معنی داری را نشان نداد؛ ولی تاثیر هر کورتون خوراکی و تزریقی در بهبودی FVC, FEV1, FEF25-75 از کورتون استنشاقی بیشتر بود.نتیجه گیری و توصیه ها: در درمان حمله حاد آسم، کورتون خوراکی و تزریقی اثر یکسانی دارند و می توان به جای استفاده از شکل تزریقی، از نوع خوراکی کورتون استفاده کرد اثر کورتون استنشاقی نسبت به نوع خوراکی و تزریقی، در بهبودی حمله آسم، کمتر است و مصرف آن در درمان حمله حاد آسم به جای کورتون خوراکی و تزریقی توصیه نمی شود.